အပြာစာအုပ်

 ကျွန်တော်ဟာ အသက် ၁၄ နှစ် ၁၅ နှစ်အရွယ်ကတည်းက အောကားကြည့် ပွဲဈေးတန်း ခိုးရောင်းတဲ့ တစ်အုပ် ၂၀၀ တန် အောစာအုပ်ဖတ် ဂွင်းထုကာ… အသာဖြေတတ်လေ့ရှိပြီး ဒေါ်သိန်းမှာ ထိုအချိန်တွင် ကျွန်တော်တို့ အိမ်မှာ အဝတ်လာလျှော်ရင်း ကျွန်တော် ၁၈ နှစ်အရွယ်မှာ ဒီဇာတ်လမ်းလေး ဖြစ်သွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ တနေ့ အောစာအုပ်ဖတ်ရင်း ဖီးတက် ဂွင်းထုကာ လရေများ ထွက်လာသောကြောင့် အနားက ချွတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးနဲ့ကောက်သုတ်လိုက်ရင်း ဒေါ်သိန်း ဝင်လာပြီး… “မောင်မောင်… တူလေး လျှော်စရာတွေပေး…” “မရှိသေးဘူး …အဒေါ်…ရတယ် …” “အေးအေး ပြီးတာပဲ ဒီကုတင်အောက်က ပုဆိုးကလျှော်မှာလား…” “ဟာ…မလျှော်ဘူး ရတယ်…” “ပေနေတာ လျှော်လိုက်မယ် တစ်လက်စတည်း နောက်အပတ်တွေ အဝတ်ပုံနေမယ်…” ဒေါ်သိန်း ကောက်ကိုင်လိုက်သောအခါ လရေသုတ်ထားသည်မှာ မကြာသေးဘဲ လက်မှာ ပေကျံသွားပြီး.. “ဟဲ့ ဒါဘာတွေလဲ…” ဒေါ်သိန်းမှာ ပုဆိုးကိုနမ်းကြည့်ရင်း … “ဟဲ့ ဒါဟိုအရည်တွေမလား နင်ဘာလုပ်ထားတာလဲ…” “မလျှော်ပါနဲ့ဆိုဗျာ ..” “နင်အတတ်ကောင်းတွေတတ် ဟုတ်လား…” “အသက် ၁၈ ကျော်ပြီလေဗျာ အတတ်ကောင်း မဟုတ်ပါဘူး…” “ငါက ကောင်စုတ်လေး နင့်ကို ကလေးလို့ မြင်နေတာ…. ဘာတွေတွေးပြီး ဖြစ်နေတာ… ဖြေစမ်း…” ဒေါ်သိန်းမှာအနားလာ လီးကိ...