စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ မမရယ်
ကြည်သာခင် ဒီကိုရောက်လာရသည်က ဒက်ဒီနှင့် မာမီတို့က
“ သမီးရယ်… ကြီးမေက သမီးကို အကူအညီ တောင်းတာပါ… ကြီးမေကြီးကို အားနာစရာကြီး မာမီတို့က ဘယ်ထားခဲ့ချင်ပါ့မလဲ…” 
ဟူသော စကားရပ်ဖြင့် ကြည်သာခင်မှာ ကြီးမေ ကြီး၏ အိမ်တွင်
နေရစ်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ကြီးမေဆိုတဲ့ ဒေါ်လှနုက ဒက်ဒီရဲ့ အစ်မကြီး။ သူတို့က
မောင်နှမ နှစ်ယောက်ထဲရှိ သည်။ ဒက်ဒီငယ်ငယ်ကတည်းက ကြီးမေကြီးရဲ့ သြဇာက
လွှမ်းမိုးပြီးသား မာမီဆိုတာက ဘာမို့လို့လဲ ဒက်ဒီကို ဘယ်ပြောရဲပါ့ မလဲ…။
ကြည်သာခင်
ကြီးမေကြီး၏ မိသားစုဝင်တွေကို သိပ်ပြီးကြိုက်လှသည်မဟုတ်ပါ။ ကြီးမေကြီးမှာ
သားသမီးနှစ် ယောက်ရှိသည်။ အကြီးကမိန်းကလေး တင်နုသွယ်တဲ့ အငယ်ကယောက်ျားလေး
တင်ဦးအောင်တဲ့။ မမတင်နုသွယ်က အသက် (၂၀) ကျော်ပြီ။ အကိုလေး တင်ဦးအောင်က (၁၈)
နှစ်ပဲရှိသေးသည်။ သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်စလုံးက ကြည်သာခင် ကိုဆက်ဆံတာ
သိပ်ပြီးပုံစံမကျလှဟု ကြည်သာခင် ထင်မိသည်။
မောင်နှမဝမ်းကွဲပုံစံမျိုးမဟုတ်။
ဘယ်ဟုတ်ပါ့
မလဲ…။ ကြည်သာခင်က ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့ရဲ့ မွေးစားသမီးလေ…။ ကြည်သာခင် အခါလည်
သမီးကတည်းက ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့ က မွေးလာခဲ့တာ… ဒက်ဒီရော မာမီရော
ကြည်သာခင်ကို သမီးအရင်းလို ချစ်သည်။ သမီးအရင်းလို ဘာမှလိုလေသေးမရှိ
အောင်ထားသည်။ အခုဆိုလျှင် ကြည်သာခင် (၁၀) တန်း ရောက်နေပြီ။ ထားတဲ့ကျောင်း၊
ဝတ်တဲ့အဝတ်၊ ကျောင်းသွားတဲ့ ကား…အားလုံးက အပျံစား။ ကြည်သာခင်
ကိုယ်တိုင်ကလည်း ရုပ်ရည်က အမိုက်စားမို့… အားလုံးထဲမှာ စတား ဖြစ်နေသည်။
အခုကျောင်းပိတ်ရက်
မန္တလေးက ကြီးမေကြီးဆီ အလည်လာမိကာမှ ကြီးမေကြီးက ဆွဲထားသဖြင့် ကြည်သာခင်
ကြီးမေကြီး အိမ်မှာသောင်တင်၍ ကျန်ခဲ့ရသည်။ ကြီးမေကြီး အိမ်မှာက ကြီးမေကြီး
ဒေါ်လှနု… မမကြီး တင်နုသွယ်… အကိုလေး တင်ဦးအောင်နှင့် ထမင်းဟင်းချက် သည့်
ဒေါ်စိန်တို့ရှိကြသည်။ သည်အထဲမှ အကိုလေးတင်ဦးအောင်က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား
အပေါင်းအသင်းများသူဖြစ် သည့်အတွက် အိမ်ကို ကပ်တာမဟုတ်။
မိုးလင်းကနေ
ထွက်သွားတာ အိပ်ခါနီးမှ ပြန်ရောက်လာလေ့ရှိသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ
သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ နှစ်ရက်သုံးရက် အိပ်တတ်သေးသည်။ ဖခင်မရှိတော့ဘဲ မိခင်၏
အုပ်ချုပ်မှုအောက်မှာဆိုတော့ လွတ်ချင် တိုင်းလွတ်၍ နေသည်။ တင်နုသွယ်က
ကျောင်းပြီးသွားပြီး အိမ်တွင်ထိုင်နေသူဖြစ်သည်။ မကြာမှီ လက်ထပ်တော့မည်ဟု
လည်း ကြည်သာခင် သိထားသည်။
အဆိုးဆုံးကတော့
မမတင်နုသွယ်ပဲ ဖြစ်သည်။ ကြည်သာခင်ကို ဆက်ဆံတာက စကား ပြောချင်သလို
မပြောချင်သလိုနှင့် ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကြည်သာခင်ကို
ကြည့်တဲ့အကြည့်တွေကို ကြည်သာခင် မကြိုက်။ အထင်သေးအမြင်သေးသည့် အကြည့်ထဲတွင်
မနာလိုမရှုစိမ့်သည့် အဓိပ္ပာယ်တွေလည်း ပါနေသည်။ ကြည်သာခင် ကောင်းကောင်း
အကဲခတ်မိပါသည်။
ဟုတ်တယ်လေ… ကြည်သာခင်က
တင်နုသွယ်ထက် အများကြီးလှတယ်…။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့က
ကြီးမေကြီးတို့ထက် ပိုပြီးချမ်းသာတယ်လေ…။ ဟိုတစ်နေ့က ကြည်သာခင်
ဧည့်ခန်းဖက်ထွက်လာတုန်း ကြီးမေကြီး အခန်းထဲမှာ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်
ပြောနေ တဲ့ စကားတွေကြောင့် ကြည်သာခင် အပေါ် တင်နုသွယ်
ဘယ်လိုသဘောထားတယ်ဆိုတာ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် သိခဲ့ရသည်။
“ မာမီ… ဟိုဟာမလေးကို ဘာလို့ အိမ်မှာခေါ်ထားလိုက်ရတာလဲ…”
“
အော်… သမီးကလည်း မာမီက စစ်ကိုင်းချောင်သွားဦးမှာလေ…. ဟိုမှာ တစ်လလောက်
ကြာမှာ…. အိမ်မှာလည်း အောင်လေးက အိမ်ကပ်တာ မဟုတ်တော့…. သမီးနဲ့
မစိန်ပဲရှိတာ… အဖော်ရအောင်လို့ပါ….”
“ ဟွန်း…. မာမီများ… အိမ်မှာ ဘာစိတ်မချစရာရှိသလဲ… အလကားအိမ်မှာ လာရှုပ်တဲ့အမှိုက်….”
“
ဟဲ့…ဟဲ့… ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ…. သမီးဦးလေးက ကြည်သာကို သမီးအရင်းလို
ချစ်တာနော်…. သူတို့ ဘယ်လိုထားသလဲကြည့်…. ဒီလိုအပြောမျိုးတွေ
မပြောစမ်းပါနဲ့…. သမီးရယ်….”
“ မာမီကြောင့်တော့ ခက်ပါတယ်….”
“
ကဲ…တော်တော်…. ကြားသွားလို့ သမီး ဦးလေးပြန်သိသွားရင် ငါ့မောင်လေး
စိတ်ဆင်းရဲနေပါ့မယ်…. သူတို့ကလည်း သိပ်ပြီး ထားခဲ့ချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး….
မာမီက အတင်း ခေါ်ထားလိုက်တာပါ…. ကလေးမလေးက လိမ္မာရေးခြား ရှိပါတယ်ကွယ်
…..”
“ တော်ပြီ…. မာမီက ဒီကောင်မ ကောင်းကြောင်းချည်းပဲ ပြောနေ….”
“ ကဲ…. သမီး မာမီပြောမယ်…. သေချာနားထောင် မာမီ မရှိတုန်း ဘာသံမှ မကြားချင်ဘူး… ညည်း မာမီ ပြောတာ သေချာမှတ်ထား… ဒါပဲ….”
ဒေါ်လှနု၏
နောက်ဆုံးစကားက လေသံမာမာနှင့် ပြောလိုက်တာဖြစ်သည်။ ကြည်သာခင်
ခြေသံမကြားအောင် နောက်ပြန်လှည့်ခဲ့ပြီး သူမအတွက်ပေးထားသော
အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ နေလိုက်လေတော့သည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကြည်သာခင်
ရန်ကုန်ကိုချက်ချင်း ပြန်ချင်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒက်ဒီ မာမီနှင့်
ကြီးမေကြီးတို့၏ မျက်နှာက ရှိသေးသည် မဟုတ်ပါလား….။
ကြီးမေကြီး
စစ်ကိုင်းချောင်သွားပြီ။ အိမ်တွင် ကြီးမေကြီးမရှိတော့။ အကိုလေးက
ခါတိုင်းထက်ပင် ပို၍ လမ်းသလား သေးသည်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အိမ်မှာ
စတဲချနေပြီး အိမ်သို့ပင် ပြန်မလာတော့ချေ။ ကြည်သာခင် အိမ်မှာထဲက အိမ်မှု
ကိစ္စများကို ကျောင်းအားလပ်ရက် မာမီနှင့်အတူ ဝိုင်း၍ ကူတတ်သည်။
ထိုင်မနေတတ်။ ဒီအိမ်မှာလည်း သူမက အားနေသဖြင့် မီးဖိုချောင်တွင်
ဒေါ်စိန်နှင့် ဝိုင်းကူ၍လုပ်ပေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် စကားတပြောပြောနှင့်
ချက်ပြုတ်နေကြစဉ် အိမ် ရှေ့မှ ကားဟွန်းတီးသံတစ်ချက်ကြားလိုက်ရ၍ ကြည်သာခင်က
ခေါင်းထောင်၍ နားစွင့်လိုက်သည်။
“ အဲဒါ မမလေးရဲ့ အမျိုးသားလေ….”
“ ဒေါ်စိန်က ကားဟွန်းတောင် မှတ်မိနေပြီ…”
“ အမြဲလာနေတော့ မှတ်မိတာပေါ့….”
“ ဟိုမမသွယ် စေ့စပ်ထားတယ်ဆိုတဲ့ လူလား….”
“ ဟုတ်တယ် ကြည်သာ…. မမလေးထက် အသက်တစ်နှစ်ကျော်လောက် ငယ်တယ်….”
“ အဟဲ….”
ကြည်သာ လျှာလေးတစ်လစ် ထုတ်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက် သူတို့နှစ်ယောက် စကားမဆက်မိတော့ပဲ ကြည်သာက ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။
“ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်… ဒေါ်စိန်ရေ…”
“ ကျန်တာတွေကို ဒေါ်စိန်ပဲ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်…. အရင်ကလည်း ဒေါ်စိန်တစ်ယောက်ထဲ လုပ်နေကြဟာကို….”
ဒေါ်စိန်မှာ
ကြည်သာခင်ကို အားတုံ့အားနာပြောရင်း မီးဖိုထဲတွင် ကျန်ခဲ့လေသည်။ ကြည်သာခင်
သူမ၏ အခန်းထဲ သို့ ဝင်လိုက်ပြီးမှ စပ်စုလိုသောစိတ်ကြောင့် အခန်းထဲမှ
ပြန်ထွက်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ခြေသံမကြားအောင် လျှောက်၍ အလာ…။
“ မမသွယ်… မောင့်ကို ချစ်တယ်ဆို….”
“ တော်တော့… မောင်ရယ်…. မမ ကြောက်တယ်…. လက်ထပ်ပြီးမှနော်…. မောင်ရယ်….”
ကြည်သာခင်၏ ခြေလှမ်းများ တုံ့ကနဲ ရပ်၍သွားသည်။ အသံကြားရာ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်ရာ လမ်း၏ ဘေးရှိ နံရံဘေးသို့ ပြေး၍ကပ်လိုက်သည်။
“ ဟဲ့… အယ်….”
ကြည်သာခင်
သူမရင်ဘတ်ကို ဖိကာစိတ်ထဲမှ တအံ့တသြ ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ တွေ့မြင်လိုက်ရသော
မြင်ကွင်းက ကြည်သာခင်၏ ရင်ကိုတုံခါသွားစေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်တွင် မမသွယ်နှင့် ခပ်ချောချောတောင့် တောင့်
အမျိုးသား တစ်ယောက်တို့ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ပူးကပ်ကာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင်
ဖက်တွယ်ထားကြသည်။
ဒါ မျိုးမြင့်ဝေ ဆိုတဲ့
မမသွယ်ရဲ့ ရည်းစားပဲဖြစ်မယ်…။ ကြည်သာခင် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြင့်
တွေးလိုက်မိသည်။ သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်က မမသွယ်၏ ဖင်သားအိအိကြီးကို
မချင့်မရဲဖြင့် ဆုပ်နယ်လျက်ရှိသည်။
“ မောင် စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ မမရယ်….”
“ ဟေ့ အေးဆို… ဟင့်အင်း….”
မမသွယ်
ရုန်းထရန်ကြိုးစားသည်။ သို့သော် အားချင်းကမမျှ၊ ရုန်းထဖို့
ကြိုးစားလိုက်ကာမှ အနေအထားက ပိုဆိုး သွားသည်။ ပုခုံးကို ဖိလှဲခြင်း
ခံလိုက်ရပြီး ပက်လက်လေးပြန်၍ လဲကျသွားသည်။ တဆက်တည်း ထိုလူက ခြေထောက်နှစ်ဖက်
ကို မမသွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်သို့ အားရပါးရကြီး ခွက်တက်ပစ်လိုက်သည်။
“ အို… ဟင့်အင်း…. ဟင့်အင်း….”
တင်နုသွယ်၏
မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး သွေးရောင်ဖြင့် နီမြန်းကာ မျက်လုံးလေးတွေကို
ဇွတ်မှိတ်လျက် မျိုးမြင့်ဝေ၏ ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်လေးတွေဖြင့်
ထုရိုက်လျက်ရှိသည်။
“ မရုန်းစမ်းပါနဲ့ မမရာ….”
သူ့အသံက
ဆုံးဖြတ်ချက် ခိုင်ခိုင်မာမာ ချထားဟန်တူသည်။ တင်နုသွယ်၏ ထဘီလေးကို
အထက်သို့ ဆွဲလှန်တင် လိုက်သည်။ ခြေသလုံးသား တစ်တစ်လေးတွေ ဖွေးကနဲ
ထွက်ပေါ်လာပြီး ထဘီမှာ ဒူးဆစ်အထက်သို့ လှန်တက်သွားသည်။
“ မမ ကြောက်တယ်… ကြောက်တယ်…. ဟင့်အင်း…”
“ မမကို သနားပါအုံး မောင်ရယ်…အို…”
တတွတ်တွတ်
တောင်းပန်နေသည့်ကြားထဲမှ ထဘီက ရင်ခေါင်းသို့ ရောက်သွားသည်။ ဖွေးနုသော
ပေါင်လုံးကြီးများမှာ တောင့်တင်း လှပလွန်းသည်။ ကြည့်နေသည့် ကြားမှပင် ထဘီက
ပေါင်ရင်းအထက်သို့ လှန်တင်ခံလိုက်ရပြန်သည်။
“ အာ… အဟင့်….”
ထိုအသံလေးနှင့်အတူ
တင်နုသွယ်က လက်လေးနှင့် ဖင်ကြားကို ဖုံးအုပ်လိုက်သည်။
လျှပ်ပြက်သလိုတွေ့လိုက်ရသော တင်နုသွယ်၏ အင်္ဂါစပ်ကြီးက ပန်းနုရောင်
အသွေးဖြင့် ခုံးအာနေပြီး စောက်ပတ်ကြီးတစ်ခုလုံးမှာ ရွှမ်းလဲ့တင်းမောက်၍
နေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မျိုးမြင့်ဝေက သူ့ပုဆိုးကို လှန်တင်လိုက်သည်။
ထူထဲသော လမွှေးအုံကြီးနှင့် လီးတန်ကြီးကို တွေ့ လိုက်ရသည်။
ကြည်သာခင်
ရင်ထဲ တလှပ်လှပ် ဖြစ်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် မောဟိုက်တုန်လှုပ်သော ဝေဒနာကြီးကို
ခံစားလာရ သည်။ လီးကြီးက နည်းတာကြီးမဟုတ် ကြီးမားထွားကြိုင်းလှသည်။
ထိပ်ကြီးက လန်ပြီး နီနီရဲရဲကြီးဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက် စလုံး၏
အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းတွေကို ကြည်သာခင် ကြားနေရသည်။
“ မမ လက်ကိုဖယ်လေ…. မမ ကလည်းကွာ….”
“ အဟင့်…ဟင့်… ကြောက်တယ်ဆို….”
တင်နုသွယ်၏
လက်လေးများက အုပ်မြဲတိုင်းအုပ်ထားသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ၏ စိတ်တွေ
သည်းထန်လွန်းနေသည်။ လက် ဖဝါးဖြင့် အုပ်ထားသည့်ကြားမှ ကိုယ်ကိုစောင်း၍
ဘေးတိုက်အနေအထား ဗြုံးကနဲယူလိုက်ပြီး လက်နှင့် စောက်ပတ်အုံအ သားလေးတို့
ထိစပ်နေရာသို့ လီးထိပ်ကြီးကို ဖိ၍ထိုးပစ်လိုက်သည်။
“ အို…. အို… အဟင့်….”
စွမ်းအားကြီးမားလှသော
လီး၏ အတွေ့က မမတင်နုသွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး လက်ကလေး
ကို ဆတ်ကနဲ ရုတ်လိုက်မိသည်။ ဆတ်ကနဲ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် လှစ်ဟသွားသော
တင်နုသွယ်၏ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားသို့ ဒစ်ကြီးပြဲလန်နေသော လီးကြီးကို
ထိုးစိုက်ချလိုက်သည်။
“ အား…အိ…နာ….နာတယ်….”
ဗြုံးကနဲ
ထိုးစိုက်လိုက်သော လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်မသွားဘဲ စောက်ပတ်
အကွဲကြောင်း အောက်စပ်ကို ထိုးစိုက်မိသွားသည်။ တင်နုသွယ်၏ ခြေထောက်
နှစ်ချောင်းက ဆတ်ကနဲ အပေါ်သို့ကွေးတက်သွားပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်။
“ အား…အား…. မရဘူး….မရဘူး…. တအားနာတယ်…. မောင့်ဟာကြီးက သံချောင်းကြီး ကျနေတာပဲ…. အား….”
“ မမက ငြိမ်ငြိမ်မှ မနေတာ… ကဲ… နေအုံး….”
မျိုးမြင့်ဝေက
လီးကို လက်နှင့်ကိုင်ပြီး ဖင်ကြီးကို ကြွလိုက်ကာ စောက်ပတ်
အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ဒရွတ်တိုက် ပွတ်ဆွဲ၍ ခံချင်စိတ်များ ထလာအောင်
နှိုးဆွပေးသည်။ တင်နုသွယ် ပါးစပ်လေးဟလျက် ရင်အုံလေး ကြွတက်လာအောင် အသက်ကို
ဝဝရှုရင်း ခေတ္တငြိမ်သက်သွားသည်။
တင်နုသွယ်၏
အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ အထဲမှ အရည်တို့က သိသိသာသာကြီး ထွက်လာကြသည်။
ပေါင်တန်ကြီး နှစ်ဖက်က ဟလိုက်စိလိုက် လှုပ်ရှားသွားသည်။ ခြေဖျား လေးက
ကုတ်သွားလိုက် ဆန့်လာလိုက် ဖြစ်နေသည်။ ကြည်သာခင်မှာ အာခေါင်တွေ
ခြောက်လာရင်း တံတွေးကို မကြာခဏ မျိုချနေရသည်။ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်ရင်း
မောနေသည်။
“ ပြွတ်….အ….”
တင်နုသွယ်
တစ်ကိုယ်လုံး ခါဆင်းသွားသည်။ ကြည်သာခင်၏ မျက်လုံးလေးတွေ
ဝိုင်းဝိုင်းလည်သွားသည်။ စောက် ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြား လီးကြီးက နစ်ဝင်
ထိုးစိုက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ စောက်ပတ်အုံက ရုတ်ချည်းတင်းပြောင်ဖောင်းကား
သွားသည်။ လီးက စောက်ပတ်အတွင်းသို့ တဖြေးဖြေးချင်း နစ်ဝင်သွားသည်။
လီးလုံးပတ်ကြီးက ကြီးလွန်းသဖြင့် နှုတ်ခမ်းစပ် အသားလေးတွေက လီးနှင့်အတူ
အတွင်းပိုင်းသို့ လိပ်ခေါက် နစ်ဝင်သွားသည်။
“ အား…ကျွတ်….နာတယ်….နာတယ်….”
“ ခဏလေး….ဝင်နေပြီ….”
“ အား….အား….နာတယ်….မခံနိုင်ဘူး….”
ပြောရင်းဆိုရင်း ဖိဖိဆောင့်ချလိုက်ရာ လီးမှာတဆုံးနီးပါးဝင်သွားသည်။
“ ဗြစ်…ဗြစ်….ပလွတ်….ဗြစ်….”
“ အား….အား….မရတော့ဘူး….မရဘူး….”
တင်နုသွယ်
အံကိုကြိတ်ကာ မျက်စေ့မှိတ်ထားလျက်မှ အလန့်တကြားအော်သည်။ ကြည်သာခင် စိတ်ထဲ
ဘယ်လိုဖြစ် လာသည်မသိ ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက်ရင် ပြီးတာပဲဟု စိတ်ထဲမှ အားမလို
အားမရ ပြောမိသည်။ လီးကြီးက အဆုံးဝင်တော့မည် နည်းနည်းလေးပဲ ကျန်တော့တာကို
ကြည်သာခင် မြင်နေရသည်။
“ ဗြစ်…ဘွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်….”
“ အမလေး…. အမလေး… လေး… ကျွတ်… ကျွတ်….”
တင်နုသွယ်၏
အသံက အထိမ်းအကွတ်မရှိထွက်၍လာသည်။ ကြည်သာခင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။
ဘာလုပ် ရမှန်းမသိ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်သွားသည်။
“ အား… အား…. ဟင်း… ကျွတ်…. ကျွတ်…. ကျွတ်….”
တင်နုသွယ်၏
ဖင်ကြီး ဖြဲကားနေအောင်ပင် ခြေနှစ်ချောင်းကို ဖြဲမြှောက်ကာ မျိုးမြင့်ဝေ၏
ခါးကိုကတ်ကြေးကိုက်လျက် ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ဖက်တာမှ
လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား အတင်းကြီးကို ဖက်တွယ်ထား လိုက်မိသည်။
“ ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်….ဖွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…”
“ အား…အီး…ရှီး…အီး…”
တင်နုသွယ်၏
စောက်စေ့ နီနီရဲရဲလေးမှာ ဖြဲထားသော စောက်ပတ် နှစ်ခြမ်းကြားမှ
ငေါက်တောက်လေး ပြူးထွက်နေပြီး ဆီးစပ်ခြင်း ဖိကပ်သွားအောင် သွက်သွက်ကြီး
လိုးကာ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း လီးဒစ်ကြီးက စောက်စေ့ငေါက်တောက်လေးကို
တွန်းတိုက်သွားသည်အထိ ဆွဲဆွဲ ပွတ်တိုက်သွားသည်။ တင်းကနဲ ဖျင်းကနဲ
ခံစားရရင်း ကာမသွေးတွေ ထကြွသောင်းကျန်း ကုန်တော့သည်။
“ ပြွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ဖွတ်…ပြွတ်…”
“ အား…အား…ရှီး…အိုး…အိုး…အင်း…”
“ မမ…ကောင်းလားဟင်….”
“ အင်း…ကျွတ်….ကျွတ်… ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး…. ပြောမပြတတ်ဘူး…. မောင့်ဟာကြီးကို နာနာဆောင့်ထည့်စမ်းပါ… မောင်ရဲ့….”
ကြည်သာခင်
ပါးစပ်လေးက ဟသွားသည်။ ချက်ချင်းကြီး ဘယ်လို ပြောင်းလဲသွားတာလဲဟု
မတွေးတတ်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ ခပ်ပြင်းပြင်း ဖိချဖိချ ဆောင့်ပြီး
လိုးနေသောကြောင့် တင်နုသွယ်ခမျာ ဖင်လေးက ကော့ကနဲ ကော့ကနဲဖြစ်ကာ ဇက်ကလေးက
လန်၍လန်၍သွားသည်။
“ ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်…စွပ်…ဖွတ်….ပြွတ်…”
“ အား…အင်း… အိုး…. အိုး…. မောင်…. မောင်…. အင်း…. အင်း…”
“ အား…ဟာ…အင်း….မမရယ်….အင်း….”
အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်
ဆယ့်လေးငါးကြိမ်လောက် ဆောင့်ပြီးသော အခါတွင်တော့ မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးကြီးက
တင်နုသွယ်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆတ်ကနဲ ထိုးစိုက်ကာ ဖိကပ်ထားပြီး
စောက်ခေါင်းထဲတွင် လီးကြီးက တဇတ်ဇတ်ဖြစ်ကာ မျိုးမြင့်ဝေမှာ
ငြိမ်ကျ၍သွားသည်။ တင်နုသွယ်ကတော့ မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးကြီးကို
ထိုးစိုက်ဖိကပ်ခြင်းမပြုမှီ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်နေခိုက် မှာပင်
မျက်ဖြူလေး လန်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းကာ
တွန့်လိမ်သွားခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။
“ အဟင့်… မောင့်ဟာကြီးက ထွက်တာ အရည်တွေ တအားပဲ…”
“ မမရော ထွက်တယ်မို့လား….”
“ သိဘူး….”
မျက်လုံးလေး
အပြူးသားဖြင့် ကြည့်နေသော ကြည်သာခင်မှာ သူမ၏ မျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို
ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်ပြီး ခေါင်းတစ်ချက် ခါယမ်းကာ သူမ၏ အိပ်ခန်းဖက်ဆီသို့
ပြန်လှည့်၍ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ကြည်သာခင် အလိုလိုနေရင်း ရင်ထဲ တွင်
မောဟိုက်၍နေသည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ခွကြားမှာလည်း စိုစိုစိစိ ဖြစ်နေသည်။
ကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်၍ ထဘီကိုလှန်လိုက် ပြီး ခါးလေးကို ကော့၍
ပေါင်ခွကြားကို ကြည့်သည်။
“ အဟင်း…ဟင်း… ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ… မသိဘူး… နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး… တစ်အုံလုံးလည်း ရွှဲနေတာပဲ…”
ကြည်သာခင်
မကြုံစဘူး အံ့သြ၍ သွားသည်။ သူမ၏ ပေါင်ခွကြားမှ အမွှေးပါးပါးလေးနှင့်
စောက်ပတ်အုံလေးက မကြုံဖူးလောက်အောင် ဖောင်းကား၍ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား
နှစ်မွှာက တင်းပြောင် ဖောင်းကား၍ နေသည်။ စောက်ပတ် ရှေ့မျက်နှာစာတွင်
အရည်တို့က မကြုံဖူးအောင် ရွှဲနစ်၍နေသည်။ တင်းပြောင်ခုံးမောက် စိုရွှဲနေသော
ကိုယ့်စောက်ပတ်ထဲမှ အမည်မဖော်ပြနိုင်သော ဝေဒနာတစ်ရပ်က နဂိုက ရင်ထဲတွင်
မောပန်းနေမှုအပေါ်တွင် ထပ်ဆင့်၍ ဖိစီးလာသည်။
ထိုဝေဒနာ
ကြောင့်ပင် တစ်စုံတစ်ခုသော အရာဝတ္ထုတစ်ခုခုကို သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့
ထည့်ပစ်လိုက်ချင်စိတ် ပေါက်လာသည်။ တစ်ပြိုင် နက်ထဲမှာပင် စောစောက
သူမမြင်ခဲ့ရသော မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးကြီးကို ကြည်သာခင် သွား၍ သတိရ
မြင်ယောင်မိလိုက်ပြန်သည်။
“ ငါ…ငါ… သူတို့ပြောနေကြသလို… ဟို… ဟို… ခံချင်လာတာလား မသိဘူး… ကျွတ်…”
ကြည်သာခင်
စုပ်တစ်ချက်သပ်ရင်း အိပ်ယာပေါ်ကို ဘုံးကနဲ ပစ်လှဲလိုက်သည်။ အိပ်ယာခင်းတွေ
တွန့်ကြေသွား သည်အထိ အိပ်ယာပေါ်တွင် မနေနိုင်မထိုင်နိုင်နှင့်
လူးလှိမ့်ပစ်လိုက်မိသည်။ နောက်တော့ မောမောနှင့် ငြိမ်ကျသွားပြီး ကြည်သာခင်
အိပ်ပျော်သွားသည်။
----------------
အိမ်ရှေ့သို့ ကားတစ်စီး ထိုးရပ်လိုက်သဖြင့် ကြည်သာခင် အိမ်ရှေ့တံခါးအနီးသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။
“ ဟယ်… ဟိုအကိုကြီး…”
ကားပေါ်မှ
ဆင်းလာသော မျိုးမြင့်ဝေကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် ကြည်သာခင် မျက်နှာလေး
ရဲသွားသည်။ အိမ်မှာလည်း ဘယ်သူမှမရှိ။ မမသွယ်က ဒေါ်စိန်ကိုခေါ်၍
ဈေးထွက်သွားသည်။ ဟင်းချက်စရာ ဝယ်ရုံတင်မဟုတ်။ အိမ်အတွက် လိုအပ် တာတွေ
အကုန်လုံး ဝယ်ယူရမည်ဖြစ်၍ တော်တော်နှင့် ပြန်လာမှာမဟုတ်ပေ။ ပြီးတော့ မမသွယ်
ဈေးသွားလျှင်လည်း နဂိုက တည်းက ကြာတတ်သည်။ မမသွယ် မရှိကြောင်းပြောပြီး
အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်လာလျှင် ကောင်းမလား…။ ဒါကျတော့လည်း
သိပ်ပြီးရိုင်းရာကျသည်။
“ ဟော… သူလျှောက်လာပြီ…”
ကြည်သာခင် အိမ်ရှေ့မှ သံဘာဂျာ တံခါးကို သော့ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
“ မမသွယ် မရှိဘူးလား…”
“ ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့… ဈေးသွားပါတယ်…”
မျိုးမြင့်ဝေက
သူ့အိမ်သူ့ယာလို သဘောထားနေလားမသိ။ တံခါးပေါက်တွင် ရပ်နေသော ကြည်သာခင်ကို
ဖြတ်ကျော်ကာ အိမ်ထဲသို့ တောက်လျှောက်ဝင်လာပြီး ဧည့်ခန်းထဲရှိ
ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကြည်သာခင် ကို
စူးစူးရဲရဲကြည့်နေသည်။
“ မမသွယ် ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ…”
“ အဲ…ဟို… ကျမမသိဘူး… တစ်ခါတလေ ကြာတတ်တယ်…”
ကြည်သာ ဒီလူကြီးနှင့် ကြာကြာ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်ပါ။
“ အဲဒီမှာ ထိုင်နေပေါ့… ဟိုမှာ စာစောင်တွေလည်းရှိတယ်… အခွေတွေလည်း ရှိတယ်… ကျမလုပ်စရာရှိလို့ သွားအုံး မယ်…”
“ နေပါအုံး ချာတိတ်ရ… ဒီနားလာပါအုံး…”
စိတ်ထဲက တော်တော် ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနိုင်တဲ့ လူကြီးပါလားလို့ တွေးမိလိုက်ပေမယ့် လူကတော့ မျိုးမြင့်ဝေနားရောက်၍ သွားသည်။
“ မင်းက မမသွယ်တို့ရဲ့ ညီမဝမ်းကွဲ ဆိုတာလား…”
“ ဟုတ်ကဲ့…”
သူစိမ်းယောက်ျားတွေနှင့်
စကားပြောလျှင် မျက်လွှာချ၍ ပြောတတ်သော ကြည်သာခင် ဒီတစ်ခါ ဘယ်လို ဖြစ်သည်လဲ
မသိ။ မျိုးမြင့်ဝေကို မျက်နှာချင်းဆိုင်၍ စူးစူးရဲရဲ ပြန်ကြည့်နေမိသည်။
“ မင်းနာမည်က…”
“ ကြည်သာခင်ပါ…”
“ ငါ့နာမည်က မျိုးမြင့်ဝေတဲ့…”
“ မမသွယ် ပြောဖူးပါတယ်…”
“ မင်းက တော်တော် လှတာပဲ… မမသွယ်ထက်တောင် လှသေးတယ်…”
ကြည်သာခင် ပြုံးလိုက်သည်။
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… စောင့်အုံး… နောက်က ဟိုထဲမှာ အအေးမျိုးစုံရှိတယ်… ကျမသွားအုံးမယ်…”
ရေခဲသေတ္တာကို လက်ညှိုးညွှန်ပြ ပြောဆိုပြီး ကြည်သာခင် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်လာကာ သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။
“ ဟင်း… ငါ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မသိဘူး… မနေ့ကလို ဖြစ်လာပြန်ပြီ…”
မျိုးမြင့်ဝေကို
တွေ့မြင် စကားပြောလိုက်ရုံဖြင့် သူမ၏ ပေါင်ခွကြားမှ ဟာလေးက
ဖောင်းကားစိုရွှဲလာတာ အံ့သြစရာ ကောင်းလှသည်။ ကုတင်စောင်းတွင်
ထိုင်လိုက်ပြီး ထဘီလေးကို ဆွဲလှန်လိုက်ကာ ခါးလေးကို ကော့၍ စောက်ဖုတ်လေးကို
ငုံ့၍ကြည့်လိုက်သည်။
“ ဟယ်…မနေ့ကလိုပဲ…”
နှုတ်ခမ်းသား
နှစ်မွှာက တင်းပြောင် ဖောင်းတင်းကာ စောက်စေ့လေးက
ငေါက်တောက်လေးထောင်၍နေသည်။ ဝေဒနာ တစ်ရပ်က ကြည်သာခင်၏ ရင်ထဲချက်ချင်း
ထိုးနက်၍ ဝင်လာသည်။ တစ်စုံတစ်ခုကို အထဲသို့ ထိုးထည့်ချင်လာသည်။ ဘာ
ပစ္စည်းကို ထိုးထည့်ရင်ကောင်းမလဲ ကြည်သာခင်၏ မျက်လုံးအစုံက စောက်ပတ်လေးဆီမှ
ခွာလိုက်ကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ ဟာ…”
အိပ်ခန်း
တံခါးဝတွင်ရပ်၍ သူမကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေသော မျိုးမြင့်ဝေကို
တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြည်သာခင် ခေါင်းနပမ်းကြီးကာ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိ
ဖြစ်လျက် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။ တဒင်္ဂအတွင်း သူမထဘီကို
ပြန်ဖုံးရန်မေ့သွားသည်။ အကြည့်ခံနေသလို ဖြစ်နေသည်။
မျိုးမြင့်ဝေက
သူမဆီသို့ ရှေ့ရှု၍ ခြေလှမ်းကို စတင်လိုက်ပြီး ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေ က
ကြည်သာခင်၏ ပေါင်ကြားဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့မှ သူမက သတိရသွားပြီး
ထဘီလေးကို ကမန်းကတန်း ဖုံးကာ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်ရာ သူမရှေ့သို့ ရောက်လာပြီ
ဖြစ်သော မျိုးမြင့်ဝေနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိလိုက်သည်။
“ အို…”
ကြည်သာခင်
ရုတ်တရက် ခြောက်ခြောက်ခြားခြားကြီး လန့်အော်ကာ နောက်သို့
ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ပေမယ့် ကြည်သာခင်၏ ကိုယ်လုံးလေးက မျိုးမြင့်ဝေ၏
ရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်၍သွားသည်။
“ သိပ်..လှ..တာပဲ… ချာတိတ်ရယ်…”
“ အို…အို…လွှတ်…လွှတ်…”
မျိုးမြင့်ဝေက
တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ကြီး ပြောလိုက်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် သိမ်းကြုံး၍
ဖက်ထားသော ကြည်သာခင်၏ ပါးနုနု ဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို ငုံ့၍ နမ်းသည်။
ကြည်သာခင် တစ်ကိုယ်လုံး သွေးသားတွေပါ ဗြောင်းဆန်သွားပြီး အတင်းရုန်းသည်။
အတင်းရုန်းလိုက်ပေမယ့် သူ့လက်ကြီးတွေကြားက ကြည်သာခင် လှုပ်၍ပင် မရချေ။
“ မဟုတ်မှလွဲရော… မင်း မနေ့က ငါနဲ့ မမသွယ်တို့ လိုးတာကို ချောင်းကြည့်ပြီး ခံချင်နေတာ မဟုတ်လား…”
“ မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…”
“ ဒါဆို မင်းငါ့ကို တွေ့လိုက်တာနဲ့ ဘာလို့ စိတ်တွေ ထလာရတာလဲ…”
“ ဘာထလို့လဲ…”
“ မင်း ခံချင်နေတာလေ… မင်းစောက်ပတ်လေးကို ဖောင်းကားနေတာပဲ…”
“ အို…မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…လွှတ်…လွှတ်…”
ကြည်သာခင်
အတင်းရုန်းသည်။ မျိုးမြင့်ဝေက ဒီနည်းလမ်းနှင့်တော့ မသာယာနိုင်ကြောင်း
တွေးလိုက်မိပြီး တိုက်စစ် ပြောင်းရန် စဉ်းစားလိုက်သည်။
“ လုပ်ပါ…ချာတိတ်ရာ… မင်းကို ငါလိုးချင်လွန်းလို့ပါ… တစ်ခါထဲပါကွာ…”
“ ပြွတ်…”
“ အမေ့…လွှတ်…လွှတ်…”
မျိုးမြင့်ဝေက
တစ်လုံးချင်းပြောပြီး ကြည်သာခင်၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြွတ်ကနဲ တစ်ချက်စုပ်ကာ
မျက်နှာချင်း ခွာလိုက် သည်။ တစ်တစ်ခွခွ ပြောနေသော စကားလုံးတွေကြောင့်
ကြည်သာခင် စိတ်တွေဗြောင်းဆန်နေရသည့်အထဲ သူ့ပေါင်ခွကြားမှ ဟာကြီးကလည်း
ပုဆိုးထဲမှနေ၍ အစွမ်းပြကာ ကြည်သာခင်၏ ဝမ်းဗိုက်လေးကို ဆီးခုံလေးအထက်နားကနေ၍
မာမာကျော ကျော အမြောင်းလိုက်ကြီး ဖိမိ၍နေသည်။
“ လွှတ်…လွှတ်ဆို…ခုလွှတ်…”
လက်သီးဆုပ်လေးတွေနှင့်
မျိုးမြင့်ဝေ၏ ရင်ဘတ်ကိုထုပြီး ပြောသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ တစ်ချက်ပြုံးကာ
သူမကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ကြည်သာခင် နောက်သို့ဆုတ်ပြီး ကုတင်နားတွင်
ကပ်၍နေသည်။
“ အေးလေ…မင်း မခံချင်လဲ နေပေါ့… ဒါပေမယ့် ဒီမှာကြည့်…”
သူ့ခါးမှ ဖုန်းကို ဖုန်းအိတ်ပါ ဖြုတ်ယူလိုက်ရင်း ပုဆိုးကိုပါ ချွတ်ချလိုက်သည်။
“ အို…”
ငေါက်တောက်ကြီး ဖြစ်နေသော လီးကြီးကို အလိုအလျောက် ကြည့်မိလိုက်ပြီး ကြည်သာခင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွား သည်။
“
အေးလေ… ချာတိတ်ရာ မင်းမခံချင်လည်း နေပေါ့… ဒီမှာ မင်းခါးလေးကော့ပြီး
စောက်ပတ်လေးကို ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ပုံ လေးကို ငါ့ဖုန်းနဲ့ ရိုက်ထားပြီးပြီ…
ရန်ကုန်က မင်းတက်တဲ့ ကျောင်းကို များများကူးပြီး စာတိုက်ကနေ
လှမ်းဝေလိုက်မယ်….”
စကားဆုံးသည်နှင့် မျိုးမြင့်ဝေက သူ့ပုဆိုးကိုကောက်၍ ဆွဲတင်ကာ ဝတ်ပြီး လှည့်ထွက်မည် လုပ်သည်။
“ ဟို…ဟို…ဒီမှာ…”
“ လိမ္မာစမ်းပါ ချာတိတ်ရယ်…”
ဆတ်ကနဲ
နောက်သို့ ပြန်လှမ်းကာ ဗြုံးကနဲ ကြည်သာခင် နားရောက်လာပြီး ဆွဲဖက်လိုက်သည်။
မြန်လိုက်တာ မပြောပါနှင့် ဒါမျိုးဆို ကျွမ်းကျင်ပြီးသား…။ လက်ထဲမှဖုန်းကို
အိပ်ယာပေါ်ပစ်တင်လိုက်သည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် မျက်နှာလေးကို ဝှက် ထားရင်း
ကြည်သာခင် မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်တွေ ကျလာသည်။ ကြည်သာခင်၏ ကျောပြင်လေးကို
ရစ်သိုင်း ဖက်တွယ်ထားသော သူ့လက်ကြီးက တရွရွ ပွတ်သပ်နေသလို သူမ၏
လုံးအိနွေးထွေးသော နို့လေးတွေကလည်း မျိုးမြင့်ဝေ၏ ကြီးမားကျယ် ပြန့်သော
ရင်အုပ်ကြီးနှင့် ဖိကပ်မိနေသည်။
ရှိုက်ငိုနေရုံမှတပါး
ကြည်သာခင် ဘာမှမတတ်နိုင်တော့…။ ခြောက်ခြောက်ခြား ခြားကြီး တုန်လှုပ်နေသည်။
အသိတို့သည် ဝေဝါး မှေးမှိန် သွားသည်။ နွေးထွေးပူရှိန်းသော အထိအတွေ့က
သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ထုံကျင် လှိုက်မောနေစေကာ သတိလစ်နေသူလို ခံစားနေရသည်။
မျိုးမြင့်ဝေ၏ လက်တစ်ဖက်က ကြည်သာခင်၏ ဆီးခုံလုံးလုံးလေးကို အသာအယာနှိုက်၍
ပွတ်သပ်သည်။ ထို့ပြင် ပါး ပြင်လေးတွေကိုလည်း ယုယုယယလေးနမ်းသည်။
အနမ်းခံရရင်း စောက်ပတ်လေးကို အပွတ်ခံနေရရှာသော ကြည်သာခင် တစ်လောကလုံးကို
တဒင်္ဂမေ့လျော့သွားသည်။
သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို
စွေ့ကနဲပွေ့ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။ ပက်လက်လေး ဖြစ်သွားခိုက်
ကြည်သာခင် မျက်လုံး တစ်ချက် ဖွင့်ကြည့်သည်။ ထပ်ချပ်မကွာ
အိပ်ယာပေါ်သို့ပါလာသော မျိုးမြင့်ဝေက သူမ၏ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကို
ကိုင်လိုက်တော့ သူမ၏ မျက်လုံးလေးများက ပြန်၍ မှိတ်ကျသွားပြန်သည်။
ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကို လက်ဝါးကြီးနှင့် ဆုပ်နယ်နေပြန်ပြီမို့ ကြည်သာခင်မှာ
‘အင်းကနဲ.... ဟင်းကနဲ’ ဖြင့် သွေးသားတွေထကြွဆူ ပွက်လာရတော့သည်။
တစ်ခဏအတွင်း
ကြည်သာခင် အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ သူမ၏ ထဘီလေးကို ဖြတ်ကနဲ ဆွဲ၍
ချွတ်လိုက်သည်။ တင်သားနှင့်ဖိနေ၍ တစ်ချက် ဆောင့်ဆွဲလိုက်မှ
ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ အမွှေးနုနုလေးတွေ နှင့် စောက်ပတ်လေးက စောစောက
သူမကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်ကာ ဖင်လှန်၍ ကြည့်နေစဉ်ကထက်ပိုပြီး သိသိသာသာ
ဖောင်းကြွခုံးထကာ အက်ကွဲလုခမန်း တွေ့လိုက်ရသည်။ အက်ကွဲကြောင်းလေးက
အထဲမှစိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည် လေးတွေကြောင့် စိုစွတ်ပြောင်လက်၍ နေသည်။
မျိုးမြင့်ဝေက
ကြည်သာခင်၏ အင်္ကျီလေးကို ထပ်၍ချွတ်ပြန်သည်။ ကြည်သာခင်က တစ်ကိုယ်လုံး
လှုပ်ရှားနိုင်စွမ်း မရှိတော့ချေ။ ခဏအတွင်းကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားသည်။
မျိုးမြင့်ဝေ သူ့အင်္ကျီကိုချွတ်ပြီး နို့သီးလေးတွေကို လျှာဖြင့်
ကုန်းပြီးယက် နေရာက သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်သည်။ ဒလစပ်လျှာဖြင့်ယက်နေရင်း
ကပ်နေသော နို့သီးလေးတွေ ထောင်ထလာတော့မှ နို့သီး လေးနှစ်လုံးကို
တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး စို့၍ပေးသည်။
“ အင်းဟင်း…အင်း…ဟင်း…”
ညည်းသံလေးတွေထွက်လာပြီ…။
မျိုးမြင့်ဝေ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြွလိုက်ပြီး အသည်းအသန် ဖြစ်နေသော
သူ့လီးတန်းကြီးကို စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးပေါ်တင်ပြီး ရှေ့တိုး
နောက်ငင်ဖြင့် ပွတ်တိုက် လှုပ်ရှားရင်း နို့အုံလေးနှစ်လုံးကို ခပ်မွ မွလေး
ဆုပ်နယ် ချေမွပေးလိုက်သည်။ ကြည်သာခင် ခါးလေး တွန့်တွန့်သွားပြီး
စောက်ပတ်လေးကတော့ ကော့၍ တက်တက် လာပါသည်။
လီးကြီးကို
အကွဲကြောင်းအတိုင်း ပွတ်တိုက် လှုပ်ရှားပေးနေရာမှ တစ်ချက် ဆတ်ကနဲ
ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် အပေါက် မဟုတ်မှန်း သိသည်။ ‘ကျွတ်’ ကြည်သာခင်
စိတ်မရှည်သလိုနှင့် မချင့်မရဲလေးအသံပြုသည်။ ကောင်မ လေး ခံချင်စိတ်က
မိုးမွှန်နေပြီ။ မျိုးမြင့်ဝေက ခါးကိုလက်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်၍ စောက်ပတ်ဝကို
အသေအချာတေ့ပြီး ထိုးသွင်း လိုက်သည်။
“ ဗြစ်…”
“ အွန်း…”
အသံ အစ်အစ်လေး တစ်ချက် ထွက်လာပြီး မေးကြောလေးများ ထောင်ထလာသည်ထိ အသက်ကိုအောင့်ကာ တင်း ခံသည်။
“ ဗြစ်…ဗြစ်…ပြွတ်…ဗြစ်… အ… နာတယ်…. နာတယ်…. အင့်… ဟင်း….”
“ ဗြစ်…ပြွတ်…ဒုတ်….”
“ အမေ့…အမလေး…. နာလိုက်တာ… အား… အား…”
လီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားပြီ…။
“ အား…အား…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်…”
ကြည်သာခင်
တစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးနေသည်။ ဆီးခုံချင်းကပ်ကာ ခပ်သာသာလေး
ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည့် အချက်တိုင်း အချက်တိုင်း လီးထိပ်ကြီးက
သားအိမ်ဝကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ ထိုးဆောင့်မိသည်မို့ ကြည်သာခင်
မျက်ရည်တွေဝိုင်းလာသည်။ လီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်ထားသော သူမ၏ စောက်ပတ်လေးက
အဆမတန်ကြီး ဖောင်းကားလျက် စိုရွှဲနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက်
လီးနှင့်စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ကပ်နေသည့်ကြားမှ အမြှုပ်ဖြူဖြူလေးများ
ထွက်ထွက်လာ တတ်သည်။ ကြည်သာခင် မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်သို့စောင်းကာ
နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လျှာဖျားလေးထုတ်၍ ယက်ယက် နေသည်။
“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”
“ ဗြစ်…ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”
“ အင်း…အင့်…အင့်…အင့်…”
တအင့်အင့်
အသံလေးတွေက လိုးချက်နှင့်အတူ စီးချက်ကျကျလေး ထွက်ပေါ်၍လာသည်။
ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေး မြန်လာသည်။ စောက်ပတ်မှ စိမ့်ထွက်လာသော အရည်များက
လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ပြောင်လက် ဝင်းစို၍ နေသည်။ စောက်ပတ်အောက်စပ်၌
သွေးစသွေးနလေးတွေ ရှိနေသည်။ သွေးပူနေချိန်မို့ ကြည်သာခင်မှာ
နာရမည်မှန်းမသိ။ အရှိန်တွေတက်ကာ စောက်ပတ်လေးကို ကော့ကော့ထိုးပေးနေသည်။
“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ဗြစ်…စွပ်…ဖွတ်…”
“ အင့်…အင့်…အင်း…အ…အင့်…”
“ ကောင်းလားဟင်…ချာတိတ်…”
မှန်မှန်ကြီး
ဆောင့်လိုးရင်း လေသံတိုးတိုးလေးနှင့် မေးသည်။ ကြည်သာခင် မျက်လုံးလေး
တစ်ချက်လှန်ကြည့်ကာ ဆောင့်ချက်ကြောင့် ကိုယ်လုံးတီးလေး တလှုပ်လှုပ်
ဖြစ်နေရာမှ ချစ်စရာမျက်စောင်းလေးတစ်ချက် မျိုးမြင့်ဝေထံ ရောက်သွား သည်။
“ ဘာချာတိတ်လဲ…”
“ ချစ်စနိုးနဲ့ ခေါ်တာပါကွာ… ဘယ့်နှယ်လဲ… ကောင်းလားဟင်…”
“ ပြွတ်…ပြတ်…စွပ်….ပြွတ်…ဖွတ်…”
“ အင့်…ဟင်း…အင်း…”
ကြည်သာခင်က မျိုးမြင့်ဝေ မေးတာကို ဗြုံးကနဲ မဖြေ။ ဆောင့်ချက်တွေကို မျက်လုံးလေးမှေးပြီး အရသာခံနေသည်။
“ ဟေ့…ဒီမှာမေးနေတယ်လေ…”
“ ကျွတ်…ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်… ဒီမှာကောင်းနေတဲ့ဟာ… စကားပဲ… ပြောနေတယ်…”
ကြည်သာခင်
စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ပြောလိုက်မိပြီး သူမစကားမှားသွားတာကို သတိပြုမိပြီး
စကားပဲ ဟုပြောပြီး ပါးစပ် ပိတ်သွားသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ ပြုံးလိုက်ကာ
သူ၏ဆောင့်ချက်တွေကို အရှိန်မြှင့်လိုက်ပြီး သွက်သွက်ကြီး
ဆောင့်လိုးပစ်လိုက် သည်။
“ ပြွတ်…စွပ်…ဗြစ်…စွပ်…စွပ်…ဖွတ်…”
“ အင့်…အင့်…အင့်…ဟင်း…”
ကြည်သာခင်
အားမရနိုင် ဖြစ်လာပုံရသည်။ သူမ၏ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို မြှောက်လိုက်ပြီး
မျိုးမြင့်ဝေ၏ ခါးကြီးကို ဘယ်ညာခွလျက် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ သူမ၏
ဖနောင့်နှစ်ဖက်ကိုတင်ကာ စောက်ပတ်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲပေးထားကာ ခါး လေးကို
တွန်း၍တွန်း၍ ကော့ကော့တင်ပေးသည်။
“ ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်…စွပ်…စွပ်…”
“ အင့်…အ…အင်း…ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…”
မျိုးမြင့်ဝေ၏
လီးတန်ကြီးက ရုတ်တရက်တောင့်တင်းသွားပြီး တစ်ဆက်တည်းမှာပင် ဆောင့်အားက
အံ့မခန်း ပြင်းထန်သွားသည်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်း၌ပင် နုနုငယ်ငယ်
ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်း လှပနုထွတ်သော ကြည်သာခင်ဆိုသည့် ကောင်မလေးကလည်း
မယုံနိုင်လောက်အောင် လည်ပင်းကြောများ ထောင်ထလာလောက်အောင် ကြမ်းတမ်းစွာ
ပြန်လည် ကော့ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်ပြီး နှစ်ဦးစလုံး သုတ်ရည်များ
ပန်းထွက်ကုန်ကြသည်။
ကြည်သာခင် တဖြေးဖြေး
ငြိမ်ကျသွားသည်။ မျိုးမြင့်ဝေကတော့ တစ်ချက်ချင်း ဆက်၍ ဆောင့်ပေးနေရာမှ ခဏအ
ကြာတွင် ရပ်လိုက်ပြီး ကြည်သာခင်၏ နို့သီးလေးများကို ကုန်း၍
ယက်ပေးနေလေတော့သည်။
END
Comments
Post a Comment